Op weg naar Toulouse

Bij het openen van de gordijnen aanschouwden we een voor ons tamelijk nieuw natuurverschijnsel. We wreven nog eens goed in onze ogen, want we kenden het effect dat, wanneer je dagen in de woestijn loopt, je plotseling oases gaat zien. Ook na de slaap uit de ogen gewreven te hebben bleef hetzelfde beeld: een blauwe lucht. Beter kon de dag niet beginnen.

Castres vonden wij een aangename stad. Het had soms iets weg van Parijs en dan weer van Venetië. De historische gebouwen werden afgewisseld met nieuwbouw, zonder dat het storend was. In de Jacobskerk branden wij weer een kaarsje, waarbij wij zoals altijd aan iedereen denken, maar ook aan mensen in het bijzonder. Onze lieve buurtjes bijvoorbeeld (Mieke wordt binnenkort geopereerd), Annemiek de schoondochter van Mieke, die nog één chemo te gaan heeft), mijn moeder (die het allemaal niet meer begrijpt), onze schoonzus Greet (we hopen dat de zon haar goed doet) en André Francois (die geweldig nieuws over zijn gezondheid te horen heeft gekregen).

Het budget hotel waarin wij vertoefden was uitstekend, zelfs luxe voor een pelgrim, en in de achtertuin was een supermarkt. We hebben niet de toerist uitgehangen maar een beetje 'getut': José naar de kapper, weer een teek bij Ad verwijderd, de rugzakken leeggestort in de wasserette ( nu ruiken ze ons niet meer zo van verre) en voldoende rust genomen.

Op gang komen na zo'n rustdag is altijd weer een ding. Vanwege het mooie weer en weer zo'n aardige vrouw die ons de weg wees, viel het nu reuze mee. Het landschap lijkt nu een beetje op de Provence; golvende velden, kleine weggetjes, die hier doorheen slingeren, kleine dorpjes (hameaux), niet voorzien van bar of winkel, maar het maakt het minder eenzaam. Aan de linkerzijde kijken we uit op de laag-Pyreneeën. Af en toe krijgen we nog een bospad voorgeschoteld, die net zo verzadigd zijn met water als onze schoenen. Waterdicht is niet meer aan de orde. 

Onderweg zelfs een bankje en een Bar, dus zat het vandaag allemaal mee, met als eindpunt een slaapplaats op een oude Boerenhoeve, waar we het rijk alleen hebben. Het nadeel van een oud gebouw zonder verwarming is wel dat het er klam is. O ja, douche en toilet zijn buiten!

De boer, Jean Luc, moest bij afwezigheid van zijn vrouw ons avondeten verzorgen, het geen hem uitstekend afging. Eerst een aperitief met chips en charcuterie  en daarna een 4 gangen menu. De slasaus werd aan tafel gemengd en bij elke fles olie waarvan hij een scheutje toevoegde kregen we uitleg over de ingrediënten (dat gebeurde ook met de diverse soorten jam die bij het ontbijt stonden). De katten en mieren vergezelden ons aan tafel, die midden in de leefruimte stond, waar het een enorme puinhoop was. Zo leer je ook de gewoonten van een Franse boer kennen! 

Op het land heerst een enorme bedrijvigheid. De boeren profiteren van de droge dagen. Wij genieten alweer van een droge dag, maar vooral van de omgeving. De gekleurde akkers zijn een lust voor het oog, de akkers waar wij soms dwars doorheen lopen. In Sorèze pauzeren wij lang. Het plaatsje, waar veel kunstenaars wonen en hun werk etaleren, is de moeite waard om te bezichtigen. Bovendien hebben we alle tijd, omdat de herberg in Revel pas om drie uur open gaat. Tijdens ons broodje eten worden we afgeleid door de plaatselijke brandweer die bezig is een raam in te slaan. Het blijkt hier om een keukenbrandje te gaan, zo vertelt ons een man van 82 jaar, die gezellig met ons komt praten. 

Terwijl we op de stoep van de herberg, ja we waren toch te vroeg, ons appeltje eten, komt de hospitalero Jean-Louis aan gelopen. Hij opent de deur en we zien een prachtige herberg. José kookt vanavond, dus is iedereen weer tevree!

Bijna 20 km lopen we langs de rivier La Rigole. Het riviertje meandert door het landschap en wij meanderen mee. Langs het pad staan hoge bomen, die een aangename verkoeling geven. Het is zondag, dus de Fransman/vrouw stapt op de fiets en volgt dezelfde route als wij, die onder andere leidt naar het Lac du Lenclas. Het bonjour is dan ook niet van de lucht. 

In Franse begrippen is de route geheel 'vlak' en na al dat geklim en geklauter is dit even een verademing. Bij het Lac du Lenclas kunnen we koffie drinken en even later schuiven we bij Isabelle en André aan om min of meer samen te lunchen. Isabelle verscheen voor ons uit het niets ( gezien haar frêle gestalte hadden we haar over het hoofd kunnen zien), dat gold ook voor een Franstalige Belg, die zich nog moet voorstellen. 

Het huisje in Saint Paulet is weer zo'n boffertje. Alles er op en eraan en een bed op het zoldertje; het wordt nu echt romantisch!

Hevige regenbuien en onweer barsten los. Het electriciteitsnet begeeft het en zal pas na enige uren weer functioneren. Onze 'gastouders' koken gelukkig op gas, zodat ons avondeten niet in gevaar komt. Tijdens het avondeten schuift Randy aan, de Amerikaan die zoals gewoonlijk de weg kwijtraakt en nu, nadat de de gastouders ongerust waren, ergens opgepikt was bij een bushokje. De cassoulet werd met z'n vieren gedeeld, want André was ook van de partij. Van hem hoorden we ook dat Isabelle altijd in de natuur slaapt, zich wast in een beek en het water uit de beek zuivert met tabletten, zodat je het kan drinken. Stoere meid!

Was het vannacht 'zachtjes tikt het regen op het zolderraam', vandaag was het meer ' I'am singing in the rain'. Zingen blijven we doen, al moet het soms van ver komen. We kozen voor een alternatieve route, om zodoende de modder en het water te vermijden. Onderweg komen we Anette tegen, een Hollandse pelgrim, die zo hoorde wij, altijd vroeg op pad was. Samen met haar liepen we een stuk om, om zo op een plek uit te komen, waar we koffie en iets te eten konden krijgen. In een boulangerie annex bar voegde zich ook nog de Belgische pelgrim, die Michel blijkt te heten, bij ons.

Na de lunch vervolgen we ons pad langs het canal du midi, waar men ons veel bootjes in het vooruitzicht had gesteld. We moesten het echter doen met een bever. Eerder die dag moesten we ons tevreden stellen het achtereind van een hert.

De gîte in Renneville heeft erg zijn best gedaan om in aanmerking te komen voor een Award voor de meest abominabele slaapplek. Maakte de ontvangst al geen beste indruk op ons, het slaaphuisje en het toiletblok sloegen alles. Zo bouwvallig en smerig hadden wij het nog niet meegemaakt. Het slaaphuisje had een achterstallig onderhoud van zeker 20 jaar, waarbij het oppassen was geblazen niet door de vloer heen te zakken. Het toiletblok was een krot, goor en smerig. Het was zo vies, dat de twee Fransen, waaronder André, besloten niet te gaan douchen. Om bij het toiletblok te komen moest je de halve tuin door, waarbij het uitgesloten was droge voeten te houden (Ik denk dat de toiletgang vannacht niet verder komt dan even buiten de deur). Bij het douchen liep het water onder de douchebak vandaan gewoon weer over de vloer. Het was een ideaal klimaat om planten te laten groeien, die dan ook volop aanwezig waren.

Het diner was van goede wil, maar nergens ontsteeg het het niveau van niks. Alles was lauw, van soep tot koffie. André bracht nog even in dat soep en koffie net zo warm moeten zijn als een vrouw. 

Er geldt maar één conclusie: schrappen uit 'miam miam dodo' ( de eet- en overnachtingsgids.

Wat moet je schrijven over het lopen langs het canal du midi? Over het vele water, de zingende vogels, de vele reigers, de vele kleuren groen, over de regen die ons vergezelde? Het kan allemaal, maar nergens werd het echt interessant. Het kanaal loopt helemaal tot in het centrum van Toulouse, maar dat was voor ons een sluis te ver. Geen puf om de buitenwijken door te kopen en dus werd het een plots passerende bus. Wel nog even 3 km lopen naar onze bed en breakfast .