Nog meer stenen en water

Door verkeerde bewegwijzering duurde het even voor we Lodève uit waren, maar daarna konden we aan een klim naar 643 meter beginnen. De route voerde de eerste kilometers natuurlijk weer over smalle rotpaadjes, waar de sporen van het noodweer van de afgelopen nacht duidelijk zichtbaar waren. Plots was daar een breed grindpad, soms zit het mee, die ons tot aan de top niet meer in de steek liet. Het open landschap leverde prachtige vergezichten op. Onderweg spraken we met de Duitse leerlingen uit Bochum en hoorden wij dat een van de twee leraren gisteren ten val was gekomen en zijn enkelbanden had gescheurd. Zijn voettocht kwam hiermee vroegtijdig aan zijn eind.

Via een deels alternatieve route, de GR 7, kwamen we op onze bestemming aan. Van de vriendin, Ursula, van onze hospitalero Bruno hadden we een aantal folders meegekregen mbt 'Ayuvéda, een soort yogaleer, met het verzoek deze af te geven bij het restaurant 'le Chateau ' te Lunas en tevens de eigenaar de groeten te doen. De Hollandse eigenaar schonk ons bij uitzondering koffie, hij was al gesloten, en ik denk dat het ook een uitzondering was dat wij de koffie gratis kregen.
Lunas is zo'n typisch Frans plaatsje, erg leuk om te bezichtigen, maar qua winkels en horeca is het allemaal erg minimaal. Ons (stapel) bedje was boven de brasserie. Het avondeten bestond uit een flink bord linzen en een stuk ongezouten vlees. Erg lekker was het niet, maar voedzaam was het zeker! Ook de volgende dag liet het nog zijn sporen na!

Er wachtte ons een erg zware en lange etappe, welke ons vanwege het gevaar ten gevolge van de vele neerslag, van verschillende kanten werd afgeraden. Ook José had er totaal geen zin in, dus was de keuze snel gemaakt. Op de aangeraden route, die voornamelijk over asfaltwegen liep, was nauwelijks autoverkeer. Het aantal kilometers dat men ons had voorspeld alsmede het voorgeschotelde golvend parcours hadden we niet zo serieus moeten nemen, maar een beetje met de Franse slag. Het is duidelijk dat de Fransman  alles in zijn auto doet. Zo konden we nog langer genieten van enkele aardige klimmen. 
Een klein oponthoud ontstond toen José bemerkte dat ze haar horloge kwijt was. Het was niet zomaar een horloge, maar zo een die stappen, kilometers, hartslag, verbruikte calorieën, etc. meet. Na enig nadenken kwamen we tot de conclusie dat het horloge vermoedelijk bij de laatste toiletstop losgeraakt was. Ad deed zijn rugzak af en liep de weg terug en na bijna twee kilometer herkende hij de plaats des onheils. Tussen het gras vond hij het horloge en wandelde met enig enthousiasme terug; daar kon hij mee thuiskomen. 

Nog net op tijd waren we in St Gervais-sur-Mare om Bob (van het koor de Speuit) en Margot te ontmoeten. Zij namen ons mee naar hun vakantiehuis te Coulobre., waar we uitgenodigd waren om komen te eten en te overnachten. Het was een heerlijk verblijf bij twee ontzettend aardige mensen, die ons in de watten legden. Het nadeel hiervan is dat alles wat nog gaat komen hier in het niet bij zal vallen!

De volgende ochtend werden we door hen weer op de route gezet, waar we via een geplaveide weg omhoog klommen naar de col de la Croix de Mounis (809 mrt). De uitzichten waren adembenemend met onder andere de enorme- en ruige rotsen van de Languedoc. 
De laatste twee kilometer liepen we in de fuik van een wolkbreuk, waardoor het pad naar Murat-sur-Verbre veranderde in een klein riviertje. Daar we nergens konden schuilen kwamen we toch min of meer zeiknat in onze Gite aan, waar we een kamer deelden met een Amerikaan en de Fransman Patrick. Jammer was het dat alles erg klam was, met name het bed. De aangeboden vier gangen maaltijd vergoedde veel. 

Met het door de hospitalero meegebrachte stokbrood konden we in ieder geval weer op pad (onderweg zou wederom niets te krijgen zijn). De slechte weersomstandigheden van de laatste tijd - ook voor de komende tien dagen wordt onstabiel weer verwacht  - maken de paden vaak onbegaanbaar. Regelmatig moeten wij, zo ook vandaag, weer diverse spontaan ontstane riviertjes zien over te komen. Het is een sport om dit te doen zonder natte schoenen te krijgen. Helaas maar waar, als dit lukt, dan is verderop het pad omgetoverd in een beekje, waarbij het houden van droge schoenen schier onmogelijk is.

Het landschap is aan het veranderen nu we de Languedoc zo'n beetje achter ons laten. Het wordt wat lieflijker, de paden minder bedekt met stenen, de bloeiende brem en sterk geurende bomen, die we inschatten als meidoorn (maar het blad is anders) geven kleur aan de omgeving.
Door de hoge waterstand is het pad langs het Lac du Laouzas gesloten en werden we geadviseerd de asfaltweg te volgen, zo stond vermeld op een geplastificeerde affiche. Laat ik nu juist hier de eerste ree op deze tocht zien!
Op een hoogte van 954 meter (tot nu toe het hoogste punt) waar we op een steen ons stokbroodje opeten, is het ineens koud. De wind doet ons bibberen en voor het eerst sinds het begin van onze wandeltocht, trekken we een jasje aan. Uiteindelijk was het beneden wel weer aangenaam, maar hadden we onze bestemming bereikt. Het kostte gisteren heel wat moeite om een overnachtingsplek te regelen, maar uiteindelijk werd het de Bar 'la Pergola', welke ook kamers verhuurt. Op onze kamer constateren wij bij Ad een teek, die al bijna in zijn lies was gekropen. Onze eigen thuisarts verwijderde met pijn en moeite de boosdoener. Nu maar hopen dat hij geen schade heeft berokkend.

Vanuit onze kamer zien we de mist die als een sluier over de bergen hangt. Het is in ieder geval droog en dat is al meer dan we verwacht hadden. Omdat het fris is beginnen we met een jasje aan, maar dat gaat al weer spoedig uit. De warmte die ontstaat bij het heuvel op lopen en de zon die plots verschijnt zijn hier de oorzaak van. 
Het is heuveltje op heuveltje af, tekens moeten er zo'n 40 meter verschil overbrugd worden; dat is zo ongeveer de hoogte van de kerktoren van Eemnes, die we dus als het ware vandaag heel wat keren beklommen hebben. José vindt de etappe door het bos ééntonig. Iemand die haar voorging vond dit blijkbaar ook, want op diverse plekken waren kleine leistenen bordjes opgehangen, waar met witte verf teksten op geschreven waren. Ik denk ter inspiratie. Één van deze teksten luidde (vertaald!): Je moet slapen om te kunnen dromen, maar je moet opstaan om ze te kunnen volgen. Mooi toch!
Voor verdere afleiding zorgen de klaterende beekjes, die wij ook nu weer een aantal keren over moesten, de vogels die de stilte vulden en het kleine keffertje, die het nodig vond om met zijn nagels in Ad zijn been te gaan hangen. Hoezo saai? Ja, als je in het overwinnen van het moeilijke geen uitdaging ziet! 
Inmiddels wachtte Anglés geduldig op ons, als ook onze hospita Fati!

De baby van zes weken wordt al zoet gehouden met de Franse versie van 'buurman en buurman'. Nog even en het kan dat ding ook uitzetten als het haar niet bevalt. Voor de tweede keer in korte korte tijd aten we Tajine, een Marokkaans gerecht. Tijdens het eten hadden we gezelschap van drie 'oude' Franse dametjes en een Japanner, waarmee een gemêleerde Engels-Franse conversatie werd onderhouden. Morgenavond zullen we elkaar weer treffen in de Gite Jean Jacques te Boissezon, maar hoe een ieder daar kwam was nog een vraag, die ontstond naar aanleiding van de hevige regenbuien. Alle alternatieven werden doorgenomen van snelweg tot een bus. Eerst maar eens kijken wat voor weer het morgenochtend is.

We gaan droog op pad, eerst een klein stukje langs de weg en daarna toch maar gewoon de route gevolgd en later zelf een stukje extra (verkeerd lopen is menselijk). Hier hadden we geen spijt van want de voornamelijk brede bospaden waren goed te belopen en ook redelijk droog. Langs de weg ligt een ree (nee, deze loopt nooit meer weg).
Nu we de Languedoc achter ons hebben gelaten dalen we gestaag naar 271 meter. Steeds meer vergezichten worden ons voorgeschoteld en jammer genoeg ook het kappen van hele stukken bos. Dit laatste veroorzaakt steeds meer wateroverlast en modderstromen. In Bouisset zien wij een bankje, weliswaar op het kerkhof, en brengen daar onze koffiepauze door. 't Was daar even stil als in het bos.
De herberg in Boissezon is een aangename verrassing. We hebben daar een tweepersoonskamer, met een tweepersoons bed, voorzien van dekbed en lakens en een eigen douche! Het toilet is op de gang, maar je kan nu eenmaal niet alles hebben. Om bedwantsen niet in huis te halen, blijven de rugzakken beneden en worden alleen de toilletspullen op de kamer toegelaten. Een tweede minder leuke verrassing volgt; er is geen avondeten. Tot heden ging alles goed met het regelen van onderdak etc, maar nu zat ik toch fout. Omdat er geen restaurant open was en ook de epicerie dicht was moesten we zelf eten meebrengen, had onze hospitalero aan de telefoon gezegd. Gelukkig was de slager wel open en met wat vleessalade en een côte de porc hadden we toch iets in ons maag. Het was weer goed om te ervaren en te zien hoe iedere pelgrim zijn etenswaren op tafel legde en waar mogelijk met elkaar deelden. De pelgrims kwamen uit Japan (1), uit Frankrijk (5), uit Canada (2) en wij. 
Om een ontbijt te regelen moesten wij wachten tot de bakker om 9.00 uur open ging. 

Een laat en regenachtig vertrek op weg naar Castres, een relatief korte etappe, al waar we een dagje onze welverdiende rust nemen. Met onze  opvallende poncho's worden we weer omgetoverd tot oranje wegpionnen; daar waar nodig goed zichtbaar (voor de veiligheid Gilbert en niet uit chauvinisme!)
Eindelijk weer eens een dorpje waar we koffie konden drinken, maar daarmee was de kous gelijk af. Tot aan Castres zagen we verder alleen maar bos en regen. Omdat er nergens een gelegenheid was om ons broodje om te eten (lunchen) kwamen we min of meer wankelend op de plaats van bestemming aan. Onderweg hadden we ons voorgenomen om bij de eerste de beste tent die eten verkocht aan te meren. Het werd een soort Mac Donald, waar de zetbaas bij ons kwam zitten en een interessant gesprek ontstond over 'werken om te leven of leven om te werken'. De jongeman bood ons tenslotte een kop Turkse  thee aan.

Ruim 400 km afgelegd, waarin het weer vanaf Arles mij doet denken aan mijn fietstocht in 1980 (Rondje Frankrijk), waar op een paar dagen na, het de hele maand Juni regende. Één geluk voor ons: de meeste regen valt na onze aankomst.