Wel en wee

Woensdag 26 juni 2019: treinreis naar Pau

Met het verkeerde been uit bed stappen. Het kan gebeuren, meestal voorbehouden aan mensen. Vandaag waren het vooral dingen die verbonden zijn met ‘het spoor’ die op een of andere manier er geen zin in hadden.

Laten we beginnen met de wissels. Twee maal was er een storing met bijbehorende vertraging. De eerste konden we zelf opvangen omdat een van ons tweeën altijd héél erg op tijd wil zijn. De tweede storing, op weg naar Antwerpen, leverde een vertraging op van 45 minuten, die onze overstaptijd in Parijs deed reduceren tot 27 minuten. Normaal gesproken te kort om onze trein die vertrok vanaf Montparnasse te halen. In normaal tempo liepen we naar de metro, stapten na 10 haltes uit en begaven we ons naar onze trein, die natuurlijk niet direct bij de uitgang van de metro stond. Om een lang verhaal wat korter te maken, we waren 4 minuten te laat, maar het geluk leek aan onze kant. De trein had 10 minuten vertraging! 

We hadden toen al enige argwaan moeten voelen. Het geluk hebben bleek erg relatief. Eerst was daar het langzaam rijden, waarbij er geen excuus was van een stoptrein voor ons. Het ongemak nam steeds meer toe. De airco begaf het steeds en men voerde een hitteprogramma uit: voor elke passagier een flesje koud water.  Dat we met deze trein Dax nog haalden was een ‘godswonder’, maar ook daar zaten grenzen aan. De trein stond stil en was niet van plan om van zijn plaats te komen. 

Alle passagiers moesten uitstappen en maar hopen dat er nog iets anders voorbij zou komen. Met een fles gekoeld water ter vertroosting lukte het om ruim twee uur later ons in een stoptrein te proppen. 

Twee en een half uur later dan gepland waren we in ons hotel, niet gestresst, maar wel moe.

Vanwege de warmte morgen vroeg op!

Donderdag 27 juni 2019: De weg naar Canfranc (Spanje)

We hadden nog twee uur nodig om boven op de Col de Somport te geraken. In de herberg te Aysa haalden we onze stempel, spraken weer onze eerste woorden Spaans (de eigenaar was nu een stuk vriendelijker) en gingen op zoek naar onze route. Het leek er op dat men wist van José’s beperkte gezichtsvermogen, want de pijlen waren  nieuw en groots aangebracht. Zelfs Vincent Bijlo zou hier zijn weg kunnen vinden.

Het vinden van de weg lost niet alles op. Wat te denken van steile afdalingen via allerlei hindernissen: soms kleine kiezelstenen, dan weer enorme keien of rotsblokken. En dan de hitte! Het werd al snel duidelijk dat José het met deze omstandigheden erg moeilijk had en we de nodige tussenstops moesten inlassen. 

Komen we eindelijk in Canfranc aan, blijken alle overnachtingsmogelijkheden gesloten te zijn. De man die deze sombere boodschap meedeelde, bood in eerste instantie aan ons naar het volgende dorp te brengen, later kwam hij hierop terug en vergezeld door een Spaanse schone, alsof dit de boodschap minder erg maakte, kwam hij met twee opties ( naast natuurlijk het er naar toelopen, wat gezien José haar toestand niet mogelijk was), te weten 1) met de bus van 20.30 of 2) men neme een taxi. 

De taxi bracht ons naar een Albergue in Villanùa, zo’n 5 km verderop. De gastvrijheid, het eten, etc. was als een kers op een ingezakte taart. We hadden het niet beter kunnen treffen.

Vrijdag 28 juni 2019: alles draait om Ad zijn petje.

De vrouw des huizes deed ons uitgeleide. Ze vertelde dat er twee mogelijke routes waren; de oude weg of de officiële weg. De wijze waarop zij  keek bij het noemen en uitleggen van de routes gaf de doorslag. Ze bracht ons naar het begin, de eerste gele pijl van vandaag. We rangschikten onze rugtassen, wilde vertrekken, maar kwamen tot de slotsom dat Ad geen pet op zijn hoofd had. De rugtas geledigd, terug naar de Albergue, samen met de vrouw onder banken en bedden gekeken, maar geen pet. Door ervaring wijzer geworden hadden we gelukkig een reserve pet meegenomen. Helaas moest José dus haar nieuw verworven pet weer afstaan. De volgende keer nemen we een nog grotere voorraad mee.

De route was vandaag minder hectisch, maar omdat de wind uitbleef, wel een stuk warmer, dit ondanks de schaduw van de bergen en bomen. De natuur was prachtig met fraaie uitzichten over de rivier Ebro. Je kan het maar treffen! 

In Jaca, werden we staande gehouden door een straatverkoper die het wandelschoentje aan José haar rugzak zag hangen. Hij bleek de maker hiervan te zijn en José kreeg van hem een hartje van hout aan een hanger. Geweldig toch?!

Even later vonden we zonder al te veel problemen een kamer.  

In de kamer en uit de rugzak van José kwam als een een konijn uit de hoge hoed, Ad zijn petje.