Water, modder en andere ongemakken

De kennismaking met Toulouse was niet meer dan een ‘vluggertje’, maar in deze korte tijd genoten we wel van het kleurrijke en artistieke ‘bed en breakfast’ en ons bezoek aan een Italiaans restaurant. De pizza was van ‘la Vespa’ kwaliteit (voor de niet-kenner: la Vespa is een top pizzeria in Laren).

Zoals we Toulouse binnengekomen waren (bus en regen), zo gingen we er ook weer uit, maar niet voordat we een bezoek hadden gebracht aan de fa.  Decathlon, waar sokken (reeds 1 paar versleten) en een handdoek (we hadden een handdoek ergens laten hangen) werden aangeschaft. De spoorwegen staakten, maar ze hadden wel bussen ingezet. Één van die bussen bracht ons voorbij industrie en snelwegen.

We kozen voor de historische variant, welke helaas slecht gemarkeerd was. Met behulp van gps kwamen we er toch uit, echter niet zonder slag of stoot; het deed een behoorlijk appèl op onze mentale weerbaarheid.
In Pibrac hebben de kerk en de basiliek dezelfde naam, namelijk Sainte-Germaine. Ze staan ieder aan een kant van een plein, waar wij op een bankje ons broodje opaten. 

Afwisselend liepen we over kleine asfaltwegen en bospaadjes, die ons naar Léguevin brachten, waar we de aangename gîte deelden met Philipe (Frans) en Sedan (Canadees). De plaatselijke Epicerie was zo goed als uitverkocht, maar het lukte José toch om een ‘pelgrims’ maaltijd te regelen.
Nadat we enkele vergeefse pogingen ondernomen hadden om een slaapplek voor morgen te regelen, viel ons oog op een telefoonnummer op het prikbord. Het was snel geregeld. We mochten zelf bepalen wat we er voor wilde geven (donativo). Het achterhalen van het woonadres verliep een stuk lastiger, maar met behulp van de plattegrond van L’isle-Jourdain en het onthouden getal 1945, kwamen we uit op Rue de 8 Mai 1945.
 De volgende morgen moest eerst nog een ontbijt geregeld worden. Op zoek dus naar een bakker.

Het relatief vlakke parcours dat achter ons ligt krijgt nu enkele kuilen en bulten. Kortom we gaan zo af en toe weer klimmen. Waarom gooien ze die kuilen niet dicht denk je soms tijdens het klimmen. De prachtig gekleurde korenvelden vergoeden echter veel. In het fôret de Bouconne, is het slechte weer van de laatste tijd duidelijk waarneembaar. Daar waar de bosmachines (het is een productiebos) hun ‘sporen’ achter hebben gelaten, zijn kleine riviertjes ontstaan.
De verwachte winkels in Pujaudain, waren er niet en het hotel/restaurant Jean Jacques wilde geen koffie schenken. Dit deed de ‘tabac’- winkel gelukkig wel. Helaas werd er geen brood verkocht. Dus bij aankomst in L’isle-Jourdain hebben we eerst de supermarkt bezocht en op een stoep het gekochte direct genuttigd.

Soms kan je wel, maar wil je niet en soms, zoals nu, willen we en kunnen we niet. Onze gastheer had ons een alternatieve route voorgeschoteld, waar de mogelijkheid van verdrinking of kopje onder in een modderstroom uitgesloten was. Nadeel was wel dat de route op een kleine twee kilometer na, over asfalt ging. Die twee kilometer was dan ook wel helemaal top; als er geen pad is dan maken we er een! Alvorens hieraan te beginnen vond Ad het nodig uit te glijden: zijn destijds geopereerde knie, sloeg onder het gewicht van zijn rugzak dubbel. Erg pijnlijk en we zullen zien waar dit toe leidt!
De gîte Le Grangé waar wij overnachten is van een Frans/Duits stel (Lili en Andreas), die elkaar 9 jaar geleden op de Camino Frances hadden ontmoet. Prachtig is het hier, zo midden in  het bos. Heerlijk ook de stilte!
Overigens wilde onze gastouders vanmorgen de € 65, voor half pension, niet accepteren. Ze vonden het teveel en gaven € 25 terug!

Ook nu weer kregen we tekst en uitleg over hoe we zoveel mogelijk ‘beroerde’ paden konden vermijden. Het is een echt item aan het worden. Toch was het niet onontkoombaar dat we de nodige keren diep door het slijk moesten en we moesten constateren dat onze hoge schoenen te laag waren.
Wat we ook moesten is voor twee dagen boodschappen doen. Onze hospita onderstreepte nog eens wat in elk boekje wordt aangegeven: de komende twee dagen is nergens een winkel. In Gimont werd derhalve gehamsterd en tevens ook de farmacie bezocht in verband met Ad zijn knie.

Een dag niet ‘geregend’ is een dag niet geleefd, wordt een beetje lacherig ons motto. We werden op onze wenken bedient. Men voorspelt warm weer, maar vandaag was het nog koud en winderig. Een goed bed, ook al is het op een slaapzaal, is ook nu weer een beloning. Gîte Lamothé waar we voor de derde op rij confit de canard aten, ligt in het niemandsland, waardoor je  door niets en niemand wordt gestoord.

Door al het gedoe met water en modder moeten we vaak zo geconcentreerd lopen, dat we vergeten te genieten van de omgeving. Het echte katharen gebied hebben we al verlaten, maar het gebied tot Auch schurkt er tegen aan: veel kasteeltjes en dorpjes hoog op de heuvel, waar de huizen in 'circulatie' verband gebouwd zijn en waartussen zich een prachtig landbouwlandschap ontvouwt.

In Auch blijven we een extra dag (in een hotel!). We gaan een beetje Ad zijn verjaardag vieren en natuurlijk, nu ruim 600 km achter ons liggen, ons een beetje voorbereiden op de laatste ruim 200 km!

Medische update: met Ad zijn knie gaat het weer de goeie kant op. 's Morgens een pilletje en een bandage, maakt dat hij weer aardig kan tippelen.