We passen ons aan!

Zaterdag 29 juni 2019: hitterooster

Een korte nacht. Niet alleen omdat we vroeg op pad wilden, maar ook omdat feesten hier lang tot aan het ochtendgloren en luidruchtig gevierd worden. In Jaca was het feest.

We lieten ons de koelte van de vroege ochtend welgevallen, zochten alle schaduwen op en concentreerden ons op de aanwezigheid van verschillende diersoorten. Hoorden we gisteren nog het gehuil van de wolven, nu waren het de grote hoeveelheid vlinders en hagedissen die onze aandacht trokken. Wat te denken van de gier die boven onze hoofden cirkelde. Zin in een lekker hapje, maar zo erg is onze toestand nu ook weer niet.

Onderweg nog getracht een hotel te bellen, maar ook nu werd de telefoon niet beantwoord. Dan maar naar de Albergue municipal in Santa Cilia, waar we wat slapen betreft van elkaar gescheiden worden. Eén slaapzaal voor Pelegrinas en één voor Peligrinos. 

Zondag 30 juni 2019: de kunst van het niets doen

Na een hete en alweer een luidruchtige nacht, nu door een verlate pelgrim, was vroeg opstaan geen probleem. Fijn om weer in de buitenlucht te zijn. 

We moeten het van de vroege ochtend hebben om nog zonder risico’s te kunnen lopen. De natuur is dan zo anders mooi, wanneer de zon pogingen doet om achter de Pyreneeëntoppen vandaan te komen en het landschap goudachtig kleurt. Het duurt niet zo lang, maar het is zo prachtig!

Omdat we in de vroege ochtend lopen en we de afstanden tot nog toe beperkt houden, hebben bij aankomst zeeën van tijd. Dat is op zich niet erg, maar er valt in deze omgeving niets te doen en zeker niet met deze hitte. Hoewel het boek ‘de kunst van het niets doen’ is gelezen, hebben we moeite om het in de praktijk te brengen. 

Maandag 1 juli 2019: we durven het aan!

Slechte nacht. De toegewezen kamer kun je achteraf een gevalletje van pech noemen. Een vierpersoons kamer met twee stapelbedden, balkon en deze delen met een Française, ook behorend tot de ‘grijze’ wandelclub, was niet slecht dachten wij. Dat duurde tot de avond toen een jonge horde plaats naam onder het balkon en daar heel erg lang in opperbeste stemming doorbracht. De ramen sluiten was geen optie, want zelfs met open ramen dreven we onze bedden uit.

Na een vroeg ontbijt, 6.00 uur, op pad naar Ruesta, een middeleeuws en inmiddels verlaten stad. Het kent slechts twee bewoners waaronder de herberg. De weg er naar toe was ideaal; qua parcours en qua schaduw. Het grootste gedeelte liep door het bos, met hier en daar uitzicht op een groot meer, waar het aangenaam koel was. 

In Ruesta besluiten we nog een etappe verder te lopen. Na de koffie gaan we op pad naar Undués de Lerda, dat zo’n 11,5 km verder ligt. Een redelijk zwaar stuk, maar de gedachte aan het hotel en de korte etappe van morgen, geeft ons de nodige energie.

Eind goed, al goed, denken we. In de herberg krijgen we een kamer voor ons zelf, weliswaar twee stapelbedden, maar toch. Tot dat we na het eten constateren dat de Française zich ook op deze kamer genesteld heeft. We zijn in ieder geval blij dat we allebei beneden slapen.