Col de Somport

Soms heb je van die dagen dat je je het gevoel krijgt dat deze dag voor jou gemaakt is: mooi weer, veel bos, die intrigerende Pyreneeën, een bijna 'vlak' parcours en een aangename herberg. 
Na goed 2 1/2 uur bereiken we Pau, de stad, bekend om zijn aankomsten in de Tour de France. Onderweg verwijst een bord ons naar een 'Halte de Pèlerin'. Hoewel wij niet van plan zijn hier te overnachten, vragen we of wij hier even mogen uitrusten. Tegen de aangeboden koffie zeiden wij geen nee. 
Wel een klein probleempje:alle winkels en restaurants zijn hier in Lescar gesloten op zondag. Dat wordt scharrelen!

Dat scharrelen doen we met vijf mede pelgrims: Jacques en Jean-Luc uit Frankrijk, Petra uit Duitsland en Atie en Carla uit Nederland. Gezamenlijk, met aanvulling van wat blikjes uit de keuken, kwamen we uit op voor een ieder acceptabele maaltijd. Verder was het ook reuze gezellig.

De etappe naar Lacommanderie is vrij kort, waardoor we genoeg tijd hadden om de epicerie te bezoeken en hier voedsel in te slaan voor het ontbijt van morgenochtend en voor de lunch van vandaag en morgen. Aan de voorraad valt af te lezen, dat ook deze epicerie op zijn laatste benen loopt. Ook in deze streek lopen de dorpen leeg en dus verdwijnen ook de winkels. Dat begint met steeds meer dagen per week te sluiten. Het is dan ook een vreemde gewaarwording, dat wanneer je door een dorpje loopt er geen mens op straat te zien is. Je waant je in een 'ghosttown'.

La Commanderie, de herberg waar wij in vertoeven, is al sinds 1130 een pelgrimsopvang. Het behoorde tot de orde van St. John van Malta en deze orde had tot doel pelgrims op hun tocht te beschermen. Ja, dat waren toen nog eens tijden: pelgrims, die aangevallen werden of zelfs vermoord. Nu moeten we doen met een schijnaanval van een wild zwijn.
Het complex, waartoe een kerk en een oud ziekenhuis deel van uitmaken, is mooi gerestaureerd. Tussen 5 en 6 mogen wij even een kijkje nemen en kunnen we ook wat etenswaren kopen van de beheerster, die in de kast achter de gesloten deur, een kleine epicerie beheert. Het wordt vanavond spaghetti. De buik moet weer vol, want morgen wacht ons een zware etappe naar Oloron-Sainte-Marie. 

Voor het eerst een pelgrim ontmoet, waarvan we eerst dachten dat hij doofstom was, maar er bleek toch geluid uit te komen. Dat was dan ook het enige! Onderweg komen we hem de laatste twee dagen af en toe tegen en dan blijft het bij bonjour.

Nu we de Pyreneeën een stukje bij beetje inlopen, lopen we tegen de stroom van de riviertjes in, dus omhoog, of moeten we dwars over een rivier. Dit laatste betekent eerst omlaag om daarna weer omhoog te gaan. Gelukkig is onze conditie nu redelijk in orde. 

Met de hitte van de laatste dagen is het erg plezierig dat de route veel door het bos gaat. Tussendoor zijn de maisvelden inmiddels vervangen door de wijnbouw. En dan, overal tussendoor een zicht op daar waar wij naar toe willen, die Col die wij toch echt willen beklimmen. Het zullen dan de zware laatste loodjes zijn. Ik heb er zin in en José zal enorm trots zijn als ze er straks bovenop staat!

Geleidelijk lopen we de bergen binnen en zien we de bergen nu om ons heen. Dagen lang kijken we er tegen aan en nu zitten we er middenin. De weg naar Sarrance liep noodgedwongen gedeeltelijk over een N-weg. Onze boeken gaven namelijk aan dat het betreffende gedeelte alleen voor waaghalzen gold en dat zijn wij natuurlijk niet?!

Vanmorgen vroeg meldde José dat ze ziek was, een hele teleurstelling! Voor haar zit de voettocht erop. Vermoedelijk is de angst voor de laatste twee zware dagen de boosdoener. Taxi en bus zullen haar nu naar de top brengen. Desalniettemin kan ze trots zijn over hoever ze gekomen is.

De etappe naar Borce, waar we logeren bij Hollandse eigenaren, was een heftige, zowel qua zwaarte als qua gevaar. Soms lijkt het erop dat het pad niet gemaakt is voor wandelaars/pelgrims, maar voor één of andere bergsport, waar het de kunst is niet in het ravijn te glijden, zoiets als 'glij hem erin'. Op een deel van de route had men voor de zekerheid kabels aan de rotsen bevestigd, waaraan je kon vasthouden. Ook was er een moment dat ik dacht, hier kan ik niet door, ik moet terug. Een grote boom was op het pad gevallen en had dit deels verwijderd en over de boom kon ik niet. Bij nadere bestudering bleek ik met de nodige moeite en 'stalen' zenuwen tussen de takken door te kunnen. Een beetje zweet kostte het wel zo naast de afgrond. Maar het pad langs de rivier, met zijn prachtige kleur water en de vele watervallen was prachtig en dat vergoedt toch weer veel.
José had reeds plaatsgenomen in onze kamer, die uitkeek op de straat waar ik vandaag zou komen. En daar was ie dan eindelijk, inclusief teek nummer vijf. Één ding is zeker, José had een verstandig besluit genomen. Deze etappe had zij niet 'overleefd'

We zitten nu op 645 meter en de Col de Somport is 1640 meter hoog. Nog een 1000 hoogtemeters te gaan!

Voor mijn eigen veiligheid (de weg is te smal om samen met vrachtwagens op te lopen) ga ik de eerste 4 km met de auto. Deze wordt bestuurd door de eigenaar van ons pension. José rijdt ook mee en wordt tot aan de top gebracht.

De Col de Somport, ons beoogd einddoel van deze reis. Jaren geleden, toen ik nog jonger was, beklom ik hem met de fiets. Lopen is toch wel andere koek. Met de vermoeidheid van gisteren nog in de benen, werd het een 'struggle'. Af en toe wilde de benen echt niet meer en moest ik even uitblazen. Het begin, met een stijgend bospad, was nog te doen, maar vanaf een kilometer of vijf voor de top, werd het echt menens; allerlei behendigheid-proeven inclusief fierljeppen waren ingebouwd. Na 3 1/2 uur was ik superblij dat ik José zag en wist dat het erop zat. Beginnen de jaren toch te tellen? En ....... we overnachten in Spanje, bovenop de Col! 

Dit is het laatste verslag van deze reis. We danken alle volgers voor het lezen en hun reacties. Voor een ieder hebben we inmiddels wel een kaarsje op gestoken, niet alleen als dank, maar ook als symbolische verbinding.