Langzaam maar zeker omhoog

Montpellier is een aardige stad vol met oudheden die de moeite waard zijn om te bezichtigen. We kiezen er echter voor om ons te laten rondrijden in een toeristentreintje en daarna wandelen we door de kleine straatjes, passeren de vele pleintjes, waar talloze eetgelegenheden zijn. Montpellier stond in het teken van de Nederlandse literatuur. Enkele Vlaamse en Nederlandse schrijvers luisterden het geheel op. 

In de kerk Saint Roch, hier worden al van oudsher pelgrims verwelkomd, steken we een kaars aan. Uiteraard denken wij hierbij in het bijzonder aan Hugo. 

We hebben de sfeer in het centrum (verder kwamen we niet) geproefd. Na één dag hadden we het ook wel gezien. Dat gold ook voor de jeugdherberg. Dat was me een partij ouwe ‘meuk’!Het was zelfs een beetje naargeestig!

We verlaten Montpellier door de Arc de Triomphe (wat een eer). De route geeft aan dat we door het hierachter gelegen park moeten. We worden staande gehouden door beveiligingsmensen, die onze rugzakken wilden controleren. Na wat heen en weer gepraat besluiten we maar om het park heen te lopen en onze route al slingerend te vervolgen door de voorsteden (voor ons nasteden) om vervolgens de route kwijt te raken en te verdwalen. Het kost ons een uur langer lopen om weer op de route te komen.

De weg gaat steeds een beetje, soms iets meer dan een beetje, omhoog, meestal over kleine paadjes met heel veel losse stenen. We klimmen door naaldbossen en zijn af en toe blij een dorpje te zien. Over zien gesproken, we zagen talloze bonte paarden, welk ras we nog nooit eerder hadden gezien. Het leek op een kruising tussen een zwartbont- en een roodbont koe met een fjordenpaard. Tegenwoordig is alles mogelijk!

De bliksemschichten vliegen door onze slaapkamer. Onweer en regen zijn ons ontbijt. Dat laatste moest nog geregeld worden. Met de vijf andere pelgrims - allen Frans - overleggen we rond de eettafel. Wanneer het een beetje droog is vertrekken we, eerst op zoek naar een bakker, waar we allebei een caloriebom tot ons nemen. De eerste twee kilometer over de rotsen en door de modder stijgen best aardig. Het is erg glad en met vallen (uitglijden) en opstaan bereiken we de top. We besluiten op dit moment geen verdere risico's te nemen en gaan een deel over de weg lopen. Jacobus zal het ons beslist niet kwalijk hebben genomen.

Met onze oranje poncho's lijken we net van die pionnen. Het schaarse tegemoet komende verkeer vermindert steeds vaart, alsof we een mobiele wegafzetting zijn.

In Aniane mogen we bij een bar/restaurant ons brood opeten. We blijven lang zitten, omdat we bij ons slaapadres voor vanavond niet eerder dan drie uur terecht kunnen en om nu de tijd in de nog steeds natte buitenlucht door te brengen, had niet echt onze voorkeur. 

Bij Pont du Diable fascineerden ons de rotsen, de diepte en de kleuren. Hier bleven we dan ook even staan en spraken met een leraar theologie, die met een groep leerlingen uit Bochum, een stuk van deze pelgrimstocht aan het lopen was.

In onze Chambre d'hôtes  (Saint-Jean-de-Fos) kregen we het voorstel van Yann en Virginie om met hen mee te eten. Het werd een fantastische avond, waar we de hele avond Frans spraken en niet allen over koetjes en kalfjes. We kregen op deze manier een gratis Franse les.

's Morgens bij het ontbijt lag er voor ieder een stuk taart om mee te nemen en even later kwamen ze ook nog aan met een lunchpakket, zonder dat we daar extra voor hoefden te betalen (een sandwich in het dorp kopen was veel te duur!). Wat zijn er toch veel hartelijke mensen. Dat doet ons gelijk weer doet denken aan Didier in St Genies-des-Mourgues, die ons aansprak en vroeg of wij een stempel wilden hebben. Hij nam ons mee naar 'de Marie' en liet een niet zo enthousiaste dame achter het loket ons een stempel geven. Didier bleek ook vrijwilligerswerk te doen in de Franse huiskamer te Santiago. Misschien komen we hem daar nog eens tegen.

De etappe van vandaag was vermoeiend, spectaculair en avontuurlijk. Veel klimwerk, via een groot deel haarspeldbochten stegen we naar 653 meter - we zijn in de provincie Langedoc aanbeland - eerst via een redelijk breed pad met steenslag, later werden het kleine paadjes waar de stenen steeds groter werden. De afdaling was het meest spectaculair. Het pad, nou ja pad, liep het eerste stuk langs de afgrond en later moesten we ons in allerlei 'bochten' wringen om overeind te blijven. Ook waren de hoogteverschillen zo groot, dat we elkaar moesten helpen bij het overwinnen ervan.

Tijdens de afdaling werden we ook geconfronteerd met een wild zwijn. Onze eigen 'Crocodile Dundy' trok direct zijn mes uit zijn schede om zichzelf en onze akela te beschermen. Het wildzwijn durfde de strijd niet aan en verdween. 

Onze avonturier had een top dag, de ander gewoon een goede dag.

De herberg was vol, maar Nathalie bood aan bij haar in huis te slapen. Laten we nu de beschikking hebben over een heel, weliswaar klein, huis. Hoezo boffen!

Hemelsbreed zijn de afstanden die we lopen niet zo groot, maar wanneer we een pelgrim door dit gebied sturen, sturen we hem alle kanten en het liefst over bijna onbegaanbare paden. Vandaag zo'n dag, waar we het grootste gedeelte van de dag over paden liepen, waarbij we bij elke pas moesten opletten niet onderuit te gaan. De regen van de afgelopen tijd heeft hier zeker toe bijgedragen. Uiteraard is het klimmen en dalen hierbij een bijkomende vermoeiende factor. 

José had zich een totaal andere voorstelling van het parcours gemaakt!

In de buurt van Lodève begint het hard te regenen en te onweren. Niet lekker, maar zelfs de bliksem trok zich gelukkig terug van deze wandelende oranje pionnen. Leuk was het echter niet.

Een lekkere douche en een goed bed doet echter wonderen!