En route

Verdronken Vlinder

als een vlinder die toch vliegen kan tot in de blauwe lucht
als een vlinder altijd vrij en voor het leven op de vlucht
wil ik sterven op het water
maar dat is een zorg van later
ik wil nu als vlinder vliegen
op de bloemen , blaren vliegen
maar zo hoog kan ik niet komen
dus ik vlieg maar in mijn dromen
altijd ben ik voor het leven op de vlucht
als een vlinder die toch vliegen kan tot in de blauwe lucht

Boudewijn de Groot

Het idee om onze blog te beginnen met een couplet van een Nederlands lied heb ik gestolen van onze trouwe volger André Brouwer, die al zijn blogs met een Nederlands lied begint. Wees gerust André, ik zal het bij deze ene keer laten!
Het lied is een verwijzing naar de vele vlinders die we vandaag zagen, vlinders in allerlei kleuren.

Ad kon niet wachten om te beginnen en bij José was er een gezonde spanning naar het onbekende. 

We zijn nu drie dagen onderweg en elke dag was weer anders. In het begin liepen we door saaie gebieden, boven op een heuvelrug, waar het pad vooral uit stenen bestond. Vervolgens kwamen we door een typisch Provençaals landschap, dat een stuk makkelijker liep. Niet alleen omdat de wegen beter begaanbaar waren, maar ook vanwege de variatie in het landschap. De prachtige velden met klaprozen afgewisseld met wijnvelden en hier en daar ook koolzaadvelden zijn een genot om door te wandelen. De Provençaalse huisjes verrijken het geheel. Aan onze rechterhand kijken we uit op het Luberon gebergte.
Het is een rustige route die we lopen, geen mens onderweg te bekennen, laat staan een pelgrim. Ik denk dat deze weg überhaupt niet veel door pelgrims wordt gelopen. Misschien is dit ook de reden dat de route slecht onderhouden is. 

Elke ochtend moeten we voedsel inslaan omdat er onderweg geen voorzieningen zijn. Geen voorzieningen, maar ook geen bankjes of iets dergelijks, zodat deze twee bejaarde pelgrims maar hun lunch op de grond moeten gebruiken. Plek zat gelukkig!

De overnachtingsmogelijkheden zijn ook schaars en wanneer ze er zijn moeten we er flink voor in de buidel tasten. Deze mogelijkheden bepalen tot nu toe de te lopen afstand. Zo lopen we bijvoorbeeld de ene dag 13 kilometer en de de dag erop meer dan het dubbele. 
Op de eerste wandeldag waren we in de vooronderstelling een soort VVV-kantoor binnen te lopen, wat bleek een arbeidsbureau te zijn. De vrouw in het kantoortje, Florence, luisterde naar onze wensen, trok wat moeilijke gezichten, belde met haar echtgenoot en zie, we mochten met haar mee naar huis, waar we konden slapen en ontbijten. Het diner moesten we nuttigen in een restaurant. Dat mee naar huis gaan deden we in haar 'mini', waar we flink ons best moesten doen om er met zijn drieën plus twee rugzakken in te komen. Didier, haar echtgenoot, zette ons de volgende morgen weer op de route (in zijn SUV)!, waar we direct gezelschap kregen van een forse hond (ik ben niet zo goed in merken), die zich ook maar verveelde en het leek hem een goed idee lom de dag samen met ons door te brengen. Een paar kilometer verder heb ik hem naar huis teruggestuurd! De hond werd later ingewisseld door een grote schaapskudde met bijbehorende honden, die er geen genoegen mee namen dat we dwars door de kudde heen wilden lopen. Ze dwongen ons om er ruim om heen te gaan. De herder kwamen we een kilometer later tegen. In zijn auto! Waar is de tijd gebleven dat een schaapsherder bij zijn kudde zat te breien?

Salon de Provence was de eerste plaats die we tegen kwamen waar enige cultuur viel waar te nemen. Duidelijk merkbaar was de figuurlijke aanwezigheid van admiraal de Crapronne, de constructeur van het irrigatiesysteem rondom Marseille. Daarnaast een oude stadspoort en het Empéri kasteel. Tijdens het aanschouwen van de stadspoort werden we aangesproken door een bejaarde vrouw die gelijk onze uitspraak en grammaticale fouten begon te verbeteren. Verder had ze duidelijke ideeën over de natie Frankrijk. Nederland behoorde hier eigenlijk ook bij en verwees hierbij naar de herkomst van de ‘Oranjes’. Naast de ongevraagde taalles (ja, aan ons Frans moeten we werken!) kregen we zo ook ongevraagd geschiedenis les.

In Éyguiriès wacht ons een mooi verrassing in de vorm van een eigen chalet met alles erop en eraan. Minder mooi is het verwachte onweer, waarvan we de hele dag al zijn, of is het haar, aanwezigheid hoorden. Het warme weer van de afgelopen dagen zal hier zeker mee te maken hebben.
Nog meer verrassingen: vanavond gaan we uit eten met Jean en Marie, die we vorig jaar tijdens het wandelen ontmoet hebben. Ze wonen niet zover weg. Het plan was dat ze een etappe zouden meelopen, doch door omstandigheden gaat dat niet door.

Een nieuwe hoed gekocht. Ad lijkt wel een hond die zijn sporen graag nalaat, want naast zijn hoed heeft hij het gepresteerd om ook al twee kammen ergens achter te laten. Of wil hij een nog lichtere bepakking!

Onze lichamen houden zich goed. De krampen zijn verdwenen en met de gevoelige kuiten gaat het steeds beter.