Van luxe hotel naar pelgrimsonderkomen

Éyguiriès kan zich beroepen op een heuse col. Nu is 'col' wel een heel groot woord voor een bergje die naar een hoogte gaat van ruim 100 meter. We beklommen dus met angst en beven deze Col de Melet. Overigens was dit niet het enige hoogtepunt van deze dag. Onze route voerde bijna de hele dag door het regionale natuur park les alpilles, een prachtig en ruig gebied met zicht op de bergketen Le Grand Brahis. De bloeiende en geurende brem stak af tegen een verscheidenheid aan groen. De kleine bergpaadjes slingerde zich hier tussendoor, waarbij het klimmen over rotsen geen uitzondering was. Op de open vlaktes zijn inmiddels de wijngaarden ingewisseld voor olijfgaarden.

De schapen uit de diverse kuddes hebben hun eigen schuilplaats, vrij vertaald: een herberg voor schapen. Het stond er zo overduidelijk, dat, al zouden we het willen, we deze plek niet als slaapplek zouden benutten. 

Op deze pinksterdagen, ik kan het liedje 'Op een mooie Pinksterdag' niet uit mijn hoofd krijgen, komen we heel wat dagjesmensen tegen. Het 'bonjour' is niet van de lucht. Één van deze mensen was Maurice, hij was aan het oefenen voor zijn pelgrimstocht. Vorig jaar had hij de Camino del Norte gelopen en dat leverde uiteraard veel herkenning op.

Al zoekende naar een geschikt lunchplekje komen we uit bij een grote boom op een golf resort. Wanneer we op geringe afstand allerlei balletjes langs ons zien komen, besluiten we toch maar verder te zoeken. Zien we daar plots een paar bankjes in de schaduw. Blijkt er ook een waterpomp te zijn met drinkwater. Het kan niet op deze dag. Vanmorgen ook al koffie kunnen drinken in Aureille. Af en toe lacht het geluk ons toe, behalve dan in Mausanne-les-Alpilles, waar we ons toevlucht moesten zoeken in een Best Western Hotel! Wauw, niet helemaal des pelgrims.

Bij het Chateau d’Escanin stonden op de muur van de ingang potten, pannen, bestek, etc. Pelgrim tast toe. Gezien de staat er van, hebben we het gelaten voor wat het was. Even verder hebben we de steen, die volger Boudewijn had meegegeven, op een mooie plek kunnen achterlaten.

Normaal gesproken zijn op beide Pinksterdagen alle winkels gesloten. Fontvieille, dat wij bereikten via 'de weg van de Moulins', vormde hierop een uitzondering. Na de koffie waren we getuige van een plaatselijk gebruik, waar stoere mannen te paard en nog stoerdere mannen net voor de paarden, een aantal stieren tussen hen in opdreven. Nu ook begrepen wij waarom de weg was afgezet met hekken. Gelukkig konden we met de rugzak af, tussen de spijlen door en zo onze tocht vervolgen.

In Arles waren we in 2010, tijdens onze lange fietstocht al geweest. De hoogtepunten in de stad van Vincent van Gogh hadden we reeds gezien, zo konden we ons nu beperken tot een ontspannen rondwandeling en het opsteken van een kaarsje. Er zijn tegenwoordig heel wat mensen voor wie we dat doen. Het ouder worden brengt dit helaas met zich mee!

Vanaf Arles is het eigenlijk de hele dag asfalt lopen. Niet onze favoriete ondergrond, maar gelukkig zijn het kleine weggetjes. De afleiding komt van de natuur, de rijstvelden ( jammer dat we niet even een bekertje rijst kunnen meenemen), de wijnvelden, de fruitbomen, de aardbeienplantages en de vele vogelgeluiden. Op pelgrim Alain na, hij komt uit Canada en liep vanuit Genève naar Arles, is er weinig reuring. Genoeg tijd dus voor het stellen van levensvragen. Zoals deze: we lopen dus op een bijna autoloze smalle asfaltweg, waar geen bermen zijn. Komt er een auto ons tegemoet en tegelijker tijd ook een van de andere kant. Waarom moeten ze elkaar  precies daar passeren, waar wij lopen. Antwoorden zijn natuurlijk van harte welkom.

Na op een camping koffie te hebben gedronken begeven wij ons naar de pelgrims opvang in Saint Gilles. Ons onderkomen is krakkemikkig, in ieder geval ons bed. Dat wordt stil liggen, zonder te draaien en zo. Onze hospitalero kookt voor ons en twee andere pelgrims. De volgende morgen is er ook een ontbijt.

Wanneer er geen huizen, cafés, etc. zijn proberen we op een andere manier afleiding te zoeken. Soms, zoals vandaag, was die er gewoon niet en wordt er een beroep gedaan op de mentale weerbaarheid. Die vonden we gelukkig en tenslotte vonden we ook een pelgrimsherberg, waar we de twee Fransen pelgrims, Janine en Didier, van gisterenavond, aantroffen. Ze waren min of meer door een blessure gestrand. 

Geschokt waren wij door het bericht van Hugo, mijn Belgische vriend, dat zijn schoondochter de strijd tegen kanker had moeten opgeven. Op dat moment word je er weer even met je neus op de feiten gedrukt. Uiteindelijk kun je niet ontsnappen aan de ‘harde’ realiteit, al doen we soms alsof dit wel mogelijk is op een pelgrimstocht.

Het lichaam begint te wennen aan de dagelijkse inspanningen. Fysieke klachten hebben we niet meer en dat kwam vandaag goed uit. De regen van afgelopen nacht had een aantal modderpaden voor ons achter gelaten en een aantal malen liepen de paden, wanneer we ze al konden vinden, door een soort struikgewas, die enkele zichtbare souvenirs op onze benen achterlieten (Toon Hermans vroeg zich af wat er nu in het struikgewas ruiste, nou dat waren wij!).De pharmacie in Saint-Christol moest zelfs bezocht worden om een middel aan schaffen, dat werkt tegen de vele insectenbeten op Ad zijn benen.

Voor de derde achtereenvolgende dag slapen we in een pelgrimsopvang en voor de derde achtereenvolgende dag hebben we geen WiFi. Toch wel rustig zo!

Ons dagelijks ritme is tot nu toe ongeveer als volgt: 7.00 gaat de wekker, we ontbijten en pakken in. Om 8.15 gaan we wandelen we tot gemiddeld 14.30, inclusief rustpauzes. Daarna douchen, wassen, reisblogger bijwerken, dorpje verkennen, etc. Om 19.00 eten en om ca. 21.30 kruipen we onder de wol of in de slaapzak. Met het vroeg op pad gaan hebben we ook minder last van de hitte, want warm is het!

We zijn nu in Montpellier en blijven hier, in de jeugdherberg, een extra dag: Cultuur snuiven!