De Pyreneeën in zicht

Wakker worden met de geluiden van berichtjes op mijn telefoon. Als ik het al vergeten was, dan word ik er nu ruimschoots aan herinnerd; Ik ben jarig!
De planning van de dag verliep anders dan verwacht. We moesten naar de dokter vanwege mijn tekenbeet, die zich zo had ontwikkeld  - een rode plek van 5 cm in het rond - dat er gestart moest worden met antibiotica. Nu kan er veel in Frankrijk, maar hier hadden we toch echt een recept voor nodig. Het werd 2 1/2 uur zitten in de wachtkamer (nee, het is zo slecht nog niet in Nederland) voordat de vrouwelijke dokter, ze gaf zich behoorlijk bloot, zich over mijn arm boog. Het recept was zo geschreven en bij de farmacie ging het ook supersnel. Nu we toch al zo lang stil hadden gezeten, besluiten we dit nog even te verlengen en samen keken drie kwartier lang hoe de was zich bewoog in de wasmachine en droger.
's Middags wat gewandeld langs de rivier de Gers en uiteraard een gebakje gegeten.

Auch is eigenlijk de kathedraal St. Marie, wat een enorm bouwwerk. Je kan er niet omheen, overal wordt je blik er naar toegetrokken. Uiteraard haalden we hier een stempel en staken een kaarsje aan voor al onze vrienden in Nederland, België, Duitsland en Australië.

In het landschap voeren nu de bomen/bossen de boventoon, waar tussen zich nog wat akkers bevinden. Ook de wijnbouw is weer terug. Het mooie weer (ja, ja, het is gearriveerd) zorgt ervoor dat de paden aan het drogen zijn, wat de begaanbaarheid verhoogd. Na Barran worden we door korenvelden geloosd en raken een beetje de weg kwijt. Nu komt onze ervaring als padvinder goed te pas. Dit andere pad, soms zelf verzonnen, levert wel weer een ontmoeting met een hert op. Na nog een pittige klim bereiken we ons gastadres bij een Engelse dame. In dit gehucht, L'isle-de-Noe, ontbreken huisnummers zodat het even lastig werd om het juiste huis binnen te stappen.

De Engelse dame Edna wilde liever Engels praten, dat ging haar beter af dan Frans. Dat gold ook voor ons. Edna sloofde zich erg uit om het voor ons naar het zin te maken: biertje bij aankomst, een aperitief voor het eten en bij het ontbijt een gebakken ei met tomaat. Mede vanwege de goede bedden was dit voor ons weer een prima locatie.

Vlak na vertrek zien we aan de horizon de besneeuwde Pyreneeën. Zo'n moment waarbij je een 'plesante' rilling door je heen voelt gaan. De kilte van de nacht is nog voelbaar bij het ploeteren door de landerijen. Na een kleine 2 uur bereiken we Montesquiou, waar twee fietsers ons inhalen. Het blijken Nederlanders te zijn. Op het terras drinken we samen cola en wisselen verhalen uit. Even buiten Montesquiou ligt de camping Le Haget, waar ik vroeger, in een wat mindere periode, met de kinderen een weekje verbleef. Ik kon het niet laten om de camping op gegaan om te zien of er nog iets herkenbaars was. Nu dat was het zeker en ik legde ze met de camera vast.

Tijdens onze lunch in Pouylebon kwamen 2 fietsers er ook bij zitten. Ook zij kwamen uit Nederland. De een ging naar Lourdes en de ander naar Santiago. Na deze Hollands getinte dag liepen we nog was kilometers door een bossage met een wel erg steile afdaling en arriveerde bij Johanna, een Zwitserse vrouw, die hier (Saint-Christaud) al 28 jaar een boerderij runt. De voertaal is nu Duits! Het toilet is een ouderwetse poepdoos, waar na gedane arbeid, zaagsel gestrooid dient te worden. 

Johanna is een moedige vrouw, die probeert het hoofd boven water te houden. Ze heeft 4 vleeskoeien, een ezel en wat kippen. Samen met de verbouw van groenten en fruit, voorziet ze in eigen onderhoud. Zo aten we gisteren een salade van bloemen en bladeren (ach weer eens wat anders!). Het stoofpotje werd verwarmd door een parabool met spiegels, waar de gietijzeren pan voorhing, die de zonnestralen opving. Het brood bakte zij ook zelf. Goed, het was allemaal alternatief, maar onze magen werden toch maar weer gevuld.

In de mist (ja, één dag warm weer!) liepen we over een rustige asfaltweg met hier en daar een huisje. Om ons op te vrolijken hadden ze de watertoren beschilderd. Omdat we er vroeg aankwamen, namen we een uitgebreide koffiepauze in Marciac en daarna sloegen we voedsel in voor de komende dagen. We worden de komende twee dagen wederom geconfronteerd met het ontbreken van winkels.
Na deze stop mochten we weer door de landerijen lopen met hier en daar een stevige klim. Het zwaartepunt lag zoals wel vaker in de laatste 4 km. Je bent dan natuurlijk al vermoeid en dan lijken de klimmen extra steil. In het plaatsje Auriébat nemen plaats in een Gîte, waar de vrouw des huizen ons alleen achterlaat. Het eten staat in de koelkast. We hoeven het alleen maar op te warmen! Wel jammer voor Ad dat het één en al vis is, zodat hij een echte pelgrimsmaaltijd krijgt voorgeschoteld: water, brood en een beetje ravioli!

We hebben eens goed in de koelkast gekeken en hem snel weer dicht gedaan. Wat durft een mens aan te bieden. Bijna al het voedsel was overjarig en op de jam stond schimmel! Dat werd dus min of meer uit eigen voorraad eten!
Het blijkt maar weer dat de gîtes onderweg regelmatig beheerd worden door bijzondere figuren. Misschien moet je dat ook wel zijn om pelgrims te kunnen ontvangen. In ieder geval vormt de gastvrouw Edith hierop een uitzondering. Zij is van een zekere grandeur en de kamer, etc. ook. Heerlijk om hier te vertoeven en uit te rusten.

De etappe naar Arriagosse  bracht naast mist, bewolking en zon, rustige wegen en een aantal verrassende elementen. Zo moesten we door een riviertje, waarvan we later pas zagen dat er ergens opzij een balk als brug was aan gebracht, en daarna was het verdwijnen van een pijl er de oorzaak van dat we door struikgewas liepen totdat er geen doorkomen meer aan was. Inmiddels waren we gegeseld door braamstruiken en bij controle bleek dat een (baby)teek zich in Ad zijn been had genesteld. Hij blijft dus in trek!

Onze gastvrouw Edith was ook beheerster van de sleutel (zo'n hele grote) van de Chapelle Jean Jacques. Zo togen wij gisterenavond naar het oude kapelletje uit 1780, waar onvoldoende geld is om het te restaureren. Jacobus  stond nog hoog op een sokkel tegen de muur, maar 'zijn broer' was reeds ter aarde gestort. De kapel had een uitstekende akoestiek, waardoor Ad's uitvoering van Ketelbinkie, klonk als nooit te voren! Omdat er geen nooduitgang aanwezig is, mogen er geen concerten meer gegeven worden.

Het ontbijt was evenals het diner gisteravond bijzonder smaakvol en werd vandaag vroeg verorberd. Vroeg omdat ons een lange etappe wachtte en de verwachting was dat er de hele dag een strakblauwe hemel te zien zou zijn: het zou dus warm worden.
Al vrij snel kregen we goed zicht op de besneeuwde toppen van de Pyreneeën (onderweg vertelde een boer dat de vele sneeuw samenhing met het vele onweer in de afgelopen tijd). Telkens weer werden onze ogen naar het gebergte, dat steeds dichterbij komt, getrokken. Bovenop een van deze toppen zal onze tocht eindigen (dat hopen wij). Het blijft een fascinerend gezicht!

Regelmatig kom je onderweg situaties tegen, die in Nederland beslist niet zouden kunnen. Neem nu vandaag, waar een brug een tijd geleden was ingestort. Om toch over de rivier te kunnen, had men de brug iets verder op gewoon over de rivier heen gelegd, dus zonder pijlers. Voor ons een meevaller: nu konden we verder.

Af en toe voelen we ons net landlopers, wanneer we door al die landerijen heen struinen. Landlopers, in vaak een niemandsland, waar we haast gedwongen worden om van het land te eten. Maar helaas, de mais was nog in de groei. Maar dan plots een klein wondertje. Tijdens onze picknick stopt er op 10 meter een 'rijdende' bakker. Hmmm!

In Morlaàs constateren we dat het met de knie goed gaat en met de teken ook. Vandaag de vierde teek verwijderd. Ze vallen niet van de bomen zoals vaak wordt beweerd, maar zitten op hoog gras. Laten wij daar nu regelmatig doorheen banjeren.